کمی حرف کمی یادآوری

سلام پارسا جان.کلاس دوم هم به سلامتی تموم شد.با همه خوشی ها وسختی ها. با همه ی دوستی ها ودعواها.با همه گریه ها وخنده ها.از بین همه معلم ها از معلم فاریستون خیلی خوشت میومد،خانم سعیدی.خیلی دوستش داشتی،البته دوستی دو طرفه بود.خیلی قبولت داشت،کمک معلم شده بودی،ورقه ها رو کمکش تصحیح میکردی.چالش بچه های کلاس دوم،روخوانیه،اما خدا رو شکر،بخاطر کتابای غیر درسی که میخونی،روخوانیت عالی بود. رفت وبرگشتت با بابا بود،بر خلاف کلاس اول،چون داداشی توی دل مامان اجازه نمیداد دیگه.بابا هم سنگ تموم گذاشت،بعد از مدرسه،کم کم یک ساعتی بازی میکردین با بابا والبته بابای بهترین دوست این روزات،یعنی سید پارسا مرتضوی.این دو تا بابا تو مدرسه معروف شدن دیگه.البته این موندن تو مدرسه بدی هایی هم داشت که بیشتر گریبان منو میگرفت واونم خستگی وبی حوصلگی ومشق نویسی تو این وضعیت بود.تو المپیاد ورزشی مدرسه در رشته دومیدانی دوم شدی، که خیلی بهت چسبید.شیطنتاتو نمیشه نادیده گرفت.دیگه چیزی یادم نمیاد پسرم.همه عکسای دومت رو تو پست بعدی میزارم.