آسمون کودکی در گذره....

از خودم.....

از خودم برات میگم پسر نازم،از عشقم ، از دل نگرانی هام، از امید وآرزوهام.....که همه همه برای توست.

گاهی اوقات میترسم، میترسم از این همه مهرو دلبستگی به تو ، میترسم این همه دلبستگی بهت، مانع

تربیت صحیح مادری بشه وصدها وصدها وظیفه دیگه ی مادریم رو تحت شعاع قرار بده، تنها کاری که از دستم

بر میاد اینه که:

به خدای مهر وعشق توکل کنم،چون ذره ای از مهرم رو نمی تونم کم کنم ، توکل میکنم به پروردگار رحیم و

رحمان وتو رو به دست های بزرگ او میسپارم تا در تمام طول زندگیت مراقبت ومواظبت باشه ،تو را وتمام

کودکان سرزمینم را.

از کودکیت میگم:

البته پارسای من،تنها به جمعه ها اکتفا نمیکنه و با دینای دایی بهروز و دوستا وهمکلاسیهاش ،حسابی

بهار گردی میکنه، با کیانای خاله فاطمه وامیرحسین خاله مهین بیشتر از بقیه دوستاش بهش خوش میگذره

پاتوقش بیشتر سرزمین عجایب وپارک جوانمردانه.....

از افکار بزرگت میگم:

اونقدر میپرسی، از فضا واز خدا و از به قول خودت غذا خوردن درختا گرفته تا گرمای خورشید ووووهمه چی

برات سواله ، مامان دنیا چه جوری درست شده؟مامان خورشید چقدر گرمه؟ بابا آخرین عدد چنده؟مامان

ماهیا آب میخورن؟من وبابا مرتضی تا جایی که میشه جوابای ساده بهت میدیم،البته بابایی سری کتابای

پاسخ به چراهای من هم برات گرفت ،که خیلی مثمر ثمر بوده،اما آخرین سوالات مارو مستهسل کردو

بابایی رو مجبور به مشاوره...

چند شبه که همش میپرسی بابا،خدا چیه؟آدمه؟مورچه هست؟ دایناسوره؟چیه؟ فقط یبار میخوام ببینمش

منو وبابا مرتضی خیلی صحبت کردیم که چه جوری بهت جواب بدیم؟ بابا میگفت:امام علی (ع) فرموده:

نباید در ذات خدا جستجو کنیم وتنها بایددر آثار خدا کنجکاو باشیم،میگفت: نباید پارسا ،تا قدرت درکش بالا

نرفته،شیفته خدا بشه،ولی واقعا نمیشه این حرفا رو برات توضیح بدیم ودر آخر قرار شد بابا با یکی از

همکاراش که فلسفه علم رو تو دانشگاه تدریس میکنه ،مشورت کنه.

کاشکی هستی زبانی داشتی            زهستان پرده ها برداشتی

هر چه گویی ای دم هستی از آن        پرده ای دیگر بر او بستی بدان

نور چشمم،باز هم از تو خواهم گفت.